قرمزي و جوشهاي طولاني مدت و احتمالاً دائمي بر روي گونهها و پيشاني ميباشد.
سن
شايعتر از همه در سنين بين 30 تا 55 سالگي ديده ميشوند.
جنس
در زنان شايعتر است.
ژنتيك
اغلب به صورت خانوادگي رخ ميدهد.
نحوه زندگي
الكل، قهوه و غذاهاي ادويهدار، ممكن است باعث شعلهور شدن حمله گردند. در روزآسه، ضايعهاي بر روي قسمت مركزي صورت ايجاد گشته كه اغلب منجر به سوزش و خارش ميشود. علت اين اختلال نامشخص است، اما احتمال دارد يك عامل ژنتيكي وجود داشته باشد، زيرا روزآسه اغلب به صورت خانوادگي رخ ميدهد. زنان بين 30 تا 55 سال، شايعترين گروه مبتلا هستند. ضايعه ممكن است با خوردن يك وعده غذايي ادويهدار، نوشيدن الكل يا قهوه يا وارد شدن به يك اتاق گرم، شعلهور شود.
علايم
در بيشتر موارد، اولين علامت برافروختگي قرمز رنگي است، كه اغلب به طور خودبخود پس از تماس با يكي از عوامل تحريك كننده، بر روي گونه و پيشاني، ظاهر ميشود. بعداً ضايعهاي به وجود ميايد كه در ابتدا متناوب بوده، اما ممكن است دائمي شود. ساير علايم عبارتند از: - پوست قرمز و پف كرده
- جوشهاي سرسفيد يا سر زرد
- عروق خوني ظريف قابل مشاهده
- احساس نيش زننده، سوزش يا خارش در ناحيه مبتلا
- اگر پوست بيني گرفتار شود، ممكن است به تدريج ضخيم و متورم گشته و به رنگ قرمز متمايل به بنفش درآيد. اين وضعيت كه رينوفيما Rhinophyma نام دارد، در مردان مسن بيشتر رخ ميدهد. همچنين حدود يك نفر از هر 4 فرد مبتلا به روزآسه، دچار تحريك چشمها ميشود.
كارهايي كه بايد انجام شوند
بايد از هر چيزي كه باعث شعلهور شدن برافروختگي ميشود، همچون غذاي ادويهدار، الكل يا قهوه، اجتناب ورزيد. به علاوه از نور خورشيد و مصرف كورتيكواستروئيدها خودداري كنيد. زيرا هر دو تمايل دارند كه روزآسه را بدتر نمايند. براي درمان اين وضعيت، پزشك شما ممكن است، ژل مترونيدازول كه يك آنتي بيوتيك موضعي بوده و معمولاً موثر است را تجويز كند. با اين وجود، اگر روزآسه بهبود نيابد، ممكن است تحت درمان آنتيبيوتيكي با تتراسايكلين يا يك داروي رتينوئيد خوراكي، قرار گيريد. احتمال دارد كه چندين هفته قبل از اينكه ضايعه بتدريج شروع به پاك شدن كند، تحت درمان باشيد. اگر رينوفيما ايجاد شود، ناحيه ضخيم شده پوست روي بيني را ميتوان زير بيهوشي عمومي برش داد. سپس بافت پوستي طبيعي شكل گرفته تا سطح برداشته شده بيني را بپوشاند. روزآسه، معمولاً طي يك دوره 8 تا 10 ساله، تشديد و فروكش نموده، تا ناپديد شود. گاهي اوقات به ويژه در مردان اين وضعيت ممكن است در تمام طول حيات باقي بماند